"Xogo co tempo", poema de Josefa Costa
- Recuncho do lector | Josefa Costa
- 16 jun 2015
- 1 Min. de lectura

Cavilaba...
que non cavilei,
e caía no sima dos sonos
onde o meu sorriso floreceu.
Entón cavilaba...
que cavilei,
e a flor do sorriso esfollei.
As follas no chan,
pisadas as báguas,
sementeban na terra
semente dos sonos...
cores de primavera.
Mesturadas ,divinas ,
amantes da sabedoría.
xerminaban na terra humífera.
Cavilando...
que cavilaba,
que non cavilei,
enroleime coas herbas...
animais amante do ben.
Comments